در ایرانِ امروز، صدای مرگ دیگر غریبه نیست، هر روز، خبری از قتل‌های خانوادگی، خودکشی نوجوانان و فجایع انسانی دیگر در رسانه‌ها دیده می‌شود؛ خبرهایی که پیش‌تر تکان‌دهنده بودند، حالا آن‌قدر تکرار شده‌اند که گاهی حتی در میان خیلِ خبرهای روزمره، گم می‌شوند.

۱۵ خرداد برای مردم ایران فقط یک روز نیست؛ یک خاطره‌ی زنده است، زخمی که هرگز کهنه نمی‌شود، فریادی که از سینه‌ی تاریخ هنوز شنیده می‌شود. روزی که مردم کوچه و بازار، با دست خالی و قلبی پر از ایمان، به خیابان‌ها آمدند تا بگویند: درد ما، درد اسلام است؛ رهبر ما، مرجع ماست.

سوم و چهارم خرداد، فقط دو روز در گاه‌شمار نیستند؛ دو فصل در کتاب ایثار، دو قطعه از سرود حماسه، و دو نشانه روشن از عزم ملی برای دفاع از عزت و آبرو هستند.

اولین سالگرد شهادت مردی از تبار خدمت و اخلاص فرا رسیده است. آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور مردمی، اکنون در میان ما نیست، اما یاد، راه و صداقت بی‌پیرایه‌اش در دل‌ها زنده‌تر از همیشه می‌تپد.

در دنیای پیچیده و پویای امروز، که فناوری اطلاعات در کسری از ثانیه مرزهای جغرافیایی و فرهنگی را درمی‌نوردد، ارتباطات و روابط عمومی به عنوان دو بال اساسی در پرواز سازمان‌ها، نهادها و حتی دولت‌ها به سوی موفقیت، بیش از هر زمان دیگری اهمیت یافته‌اند.

با دولت چهاردهم، جامعه ایرانی بار دیگر با پرسشی تلخ و آشنا مواجه شده است: چرا هر بار که دولت‌ها با کمبود منابع، ناترازی بودجه و بحران نقدینگی مواجه می‌شوند، این مردم‌اند که باید بار آن را بر دوش بکشند؟

نهم اردیبهشت‌ماه، یادآور نقطه عطفی در نظام مردم‌سالاری دینی کشورمان است؛ روزی که شوراهای اسلامی شهر و روستا به‌عنوان یکی از مظاهر بارز مشارکت عمومی و تحقق آرمان‌های انقلاب اسلامی، فعالیت خود را آغاز کردند. شوراها با اتکا به آرای مردم و بر پایه اصل هفتم قانون اساسی، در جهت مدیریت شهری و روستایی و ارتقای کیفیت زندگی شهروندان، نقش‌آفرینی می‌کنند.

پشت مدارک پرزرق‌ و برق و شهرت‌های پر هیاهو، بیسوادی سفید چون خنجری خاموش، از سلبریتی‌ها تا مدیران، قلب ایران را می‌درد. این فاجعه، سواد را به نقابی بی‌روح بدل کرده و آینده را به کام تاریکی می‌کشد.

در روزگاری که واژه‌ها فرسوده‌اند و معنا زیر دست و پای منفعت له می‌شود، نام «سعدی» مثل جرعه‌ای آب زلال است که هنوز می‌شود از آن نوشید و حیات گرفت. روز بزرگداشت سعدی، تنها یادآوری تولد شاعری بزرگ نیست؛ بلکه بیدارباشی‌ست برای آنکه فراموش نکنیم ریشه‌های زبان و اخلاق‌مان کجاست.